بدترین میلاد!

بارها و بارها اینروزها به سرم زده گوشی رو بردارم و زنگ بزنم، یا پیامی چیزی تو تلگرام یا واتساپ، یا حتی ایمیل، اما یه ندایی از درونم منو از این کار پشیمون کرده. 

از طرف دیگه هم ندایی همیشگی باز از همون درون، منو تحت فشار گذاشته تا این کار رو بکنم.

واقعا نمیدونم این کهر درستی هست یا نه. اصلا کار درست دونستنی ه؟!! اصلا مغز و فکر به درد میخوره؟ یا باید با دل برم جلو؟!

راستی، چقدر زود شدم ۳۸ ساله!

چیزی نمونده به چهل.

امسال، با وجود اینکه دوستان و خانواده سعی کردند حالمو بهتر کنند، اما حقیقت این بود که بدترین سالروز تولدم بود! بدترین تو این ۳۸ سالی که گذشت. 

بدترین، چون اولین سالی بود که دیگه پدر هم نبود!